Ik kwam vandaag een artikel tegen. Hier is een link. Het zal je wellicht niet verbazen dat ik hier ook een mening over heb.

Een quote uit het artikel luidt: “Bosman denkt dat het ook voor mensen met dyscalculie helpt om veel te oefenen. Ze liet vijftig leerlingen zes weken lang intensief trainen en volgens haar ging het niveau van de leerlingen gemiddeld met anderhalf jaar vooruit.”

Ik ben het hier intussen wel mee eens. Als ik een leerling tegen kom met de wil om beter te worden in het vak rekenen (die zijn, helaas, nog altijd vrij zeldzaam…), en ik bied ze enerzijds wat extra tijd voor uitleg en oefenen, en anderzijds zorgt zo’n leerling er zelf ook voor dat er wat extra tijd in het leren en oefenen van lesstof gaat zitten, dan verbetert eigenlijk in 100% van de gevallen het resultaat. Echt.

Zorg voor voldoende aandacht bij leerlingen die een achterstand dreigen op te lopen, en je ondervangt daarmee het grootste deel van de problematiek.

Het woord in dit artikel wat me het meest aansprak is ‘slecht’ onderwijs. Kun je van een gemiddelde basisschool leerkracht verwachten dat deze de extra tijd neemt om leerlingen extra uitleg te geven? Ja, verwachten kun je dat zeker. Maar is het ook reëel? Dat vraag ik mij nog steeds af. Ik weet, ook uit ervaring, wat er van je gevraagd wordt als leerkracht, en dan snap ik best dat de tijd die er voor nodig is om iemand extra aandacht te geven gewoonweg niet beschikbaar is. En lang niet alle scholen hebben bijvoorbeeld een RT-er in dienst die kan helpen met het bieden van de benodigde extra hulp.

Stof tot nadenken dus, want er wordt ECHT te makkelijk en te snel geroepen dat iemand dyscalculie / dyslexie heeft.